Ολοκληρωμένη η απομαγνητοφώνηση της εκπληκτικής σε σύλληψη, δημιουργία και εκτέλεση μουσικής παράστασης του Θάνου Ανεστόπουλου "Από τις ΡΙΖΕΣ ως τα ΑΝΘΗ του καλού", στη Μονή Λαζαριστών, την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016.
Θάνο, αγαπημένε φίλε, σ' ευχαριστώ-ούμε πολύ για όλα, που τόσο απλόχερα μας χάρισες.
Ολόκληρη η παράσταση :
Που ήσουν;
Εσύ ήσουν που κατέβηκες πρώτη απ' το κατάστρωμα.
Εγώ ήμουνα δεκατριών; Δεκατεσσάρων; Θυμάμαι καλά;
Μου έδωσες ένα κοχύλι, είχα τα γενέθλιά μου.
Μου 'πες να το βάλω στο αυτί να ακούσω
τους ωκεανούς να συναντιόνται.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι πως άρχισαν όλα;
Μ' αυτή την κιθάρα για δώρο
που είχε προλάβει η γιαγιά και σου 'χε φέρει.
Και εσύ προσπαθούσες να σκαρώσεις τα πρώτα ακόρντα.
Ποιο ήτανε το πρώτο που δοκίμασες;
Σου 'χε δείξει ένα άλλο παιδί ποιο προχωρημένο στην κιθάρα.
Όταν πρωτοχάιδεψες τις χορδές, ποιο είναι;
Το "House of the rising san" έτσι το λέγατε τότε.
Θυμάσαι;
Και μετά; Kαλοδιπλωμένο το βιβλίο σου το άφησε
ξανανέβηκε με το πρώτο πλοίο και σου ζήτησε να τις υποσχεθείς
ότι όταν θα 'χει φύγει και θα 'χει εξαφανιστεί μακρυά στον ορίζοντα
τότε θα ανοίξεις το περιτύλιγμα.
Κι έτσι έκανες.
Και τι έγραφε;
Στο εξώφυλλο απ' έξω έγραφε :
"Ποιητική Ανθολογία" της Μαρίας Πολυδούρη.
Κοντά σου.
Μπαίνοντας μέσα σ' ένα matrix του χρόνου.
Θυμάσαι;
Βρεθήκαμε εκεί που το φίδι κουλουριαζόταν,
με την πρώτη ευκαιρία γύρω από το μυαλό μας
και κατέτρωγε την ψυχή μας να μας δείξει το δρόμο
που θα ακολουθούσαμε.
Κι εσύ ήθελες να κρατιέσαι πάνω από ιδέες και συνθήματα
και πειράματα στην ουσία με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ποια ήσουν;
Ποιος ήμουν;
Στα είκοσι.
Σε μια παρατεταμένη εφηβεία.
Εκείνο το καλοκαίρι πήρες χαρτί και μολύβι,
και άρχισες να σκιτσάρεις τα μεγαλύτερα ονείρατά σου,
και τους ποιο απότομους άσχημους εφιάλτες σου.
Άγριο μέλι.
Μπροστά στην τελική ευθεία
αυτής τις πρόωρης εφηβείας
με πήρες απ' το χέρι και με τράβηξες
έξω στα λασπόνερα.
Αφήσαμε τις ισνουλίνες στην άκρη
βγάλαμε τα χάπια απ' το σέικερ
ξεσκονίσαμε το καλό χαλί
νοικοκυρέψαμε τα δωμάτια
και μετά αποφασίσαμε
όλα να τα ξαναχαλάσουμε
και ν' αρχίσουμε απ' την αρχή.
Στο πρώτο στενοσόκακο, το ποιο κακόφημο,
βρήκαμε την ευκαιρία και φτιάξαμε ένα μαγαζί.
Το θυμάσαι;
"Underground" το λέγανε.
Εκείνη την βραδιά λίγο πριν το κλείσουμε,
γιατί άντεξε μόνο πέντε μέρες και πέντε νύχτες,
την ώρα που φεύγαμε κι αφήναμε πίσω
σπασμένα τα έπιπλα και τις καρδιές μας,
ακούγαμε "Gang of four".
Τι στιγμή που τέλειωνε ο δίσκος
θυμάμαι μου πέταξες μια κασέτα
και μου 'πες "αυτό το τραγούδι βάλε,
αυτό το τραγούδι βάλε για τελευταίο,
και πάμε να φύγουμε".
Θα είναι το τέλος μιας καινούργιας αρχής, μου είπες.
Βάλαμε την κασέτα να παίξει
και το πρώτο τραγούδι
μας συγκλόνισε τα ήπατα,
έβγαλε φτερά στα οστά μας,
κι έδωσε αρκετά νόημα στην τότε εφηβεία
που μόλις ξαναάρχιζε.
Ταξιδιάρα ψυχή.
Γιάννης Αγγελάκας.
Ακούγονται τα :
1. Όπως ξυπνούν οι εραστές
2. Δρόμος
Κι εγώ θα σ' αγαπώ,
ως το τέλος του κόσμου.
Άνοιξέ τη αυτή την πόρτα επιτέλους.
Έχεις γεμίσει με ασφόδελους
το πράσινο μετωπίο σου,
τον μπλε σου ουρανό
το βρόμικο πάτωμά σου.
Άνοιξέ την επιτέλους αυτή την πόρτα και βγες έξω.
Έξω ανθίζουν τα άνθη του καλού.
Έξω ανθίζουν τα καινούργια λουλούδια.
Έξω τα καινούργια αρώματα σου προσφέρονται.
Αρκεί ν' ανοίξεις, ν' ανοίξουμε τις πόρτες μας
και να τα υποδεχτούμε.
Jane Doe.
Ακούμε το "Stubborn Balloon" των Jane Doe.
Μπήκε μέσα στο σπίτι που μένανε για σαράντα χρόνια
κατευθύνθηκε προς την ίδια γωνιά
που κάθε απόγευμα κατευθυνόταν,
τη βρήκε εκεί, ακίνητη, με ένα αμυδρό χαμόγελο
να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό της.
Την άγγιξε, τα χείλι της παγωμένα,
πιο πολύ απ' την παγωμένη στέπα
έξω απ' το σπίτι, στη Σιβηρία.
Πήρε τον ψυχοασκό της αγκαλιά
και με σαράντα βήματα
και δρασκελιές έφτασε στο ποτάμι.
Εναπόθεσε στο νερό το σώμα της,
αυτόν τον ψυχοασκό, την αποχαιρέτησε
γράφοντας τα παρακάτω λόγια.
Απ' την ποίηση του Αρσένι Ταρκόφσκι.
Ανάβαμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
Γιάννης Νάστας
Nomik
Λίνα Πάβλοβα και
Jane Doe
Συντελεστές:
Τραγούδι : Θάνος Ανεστόπουλος
Ενορχήστρωση : Θάνος Ανεστόπουλος (με την συνδρομή της Ειρήνης Τηνιακού).
Πιάνο : Ειρήνη Τηνιακού
Τσέλο : Σοφία Ευκλείδου
Κοντραμπάσο : Αλέκος Βασιλάτος
Μουσικό πριόνι : Νίκος Γιούσεφ
Πιάνο, vibrandoneon, samplers : Γιώργος Κατσάνος
Υπεύθυνος ήχου : Πασχάλης Κολέντσης
Παραγωγή : Dole drums
Η φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης είναι από το EIMo PhotoArt και τον φίλο Ηλία Μωραΐτη.
Θάνο, αγαπημένε φίλε, σ' ευχαριστώ-ούμε πολύ για όλα, που τόσο απλόχερα μας χάρισες.
Που ήσουν;
Εσύ ήσουν που κατέβηκες πρώτη απ' το κατάστρωμα.
Εγώ ήμουνα δεκατριών; Δεκατεσσάρων; Θυμάμαι καλά;
Μου έδωσες ένα κοχύλι, είχα τα γενέθλιά μου.
Μου 'πες να το βάλω στο αυτί να ακούσω
τους ωκεανούς να συναντιόνται.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι πως άρχισαν όλα;
Μ' αυτή την κιθάρα για δώρο
που είχε προλάβει η γιαγιά και σου 'χε φέρει.
Και εσύ προσπαθούσες να σκαρώσεις τα πρώτα ακόρντα.
Ποιο ήτανε το πρώτο που δοκίμασες;
Σου 'χε δείξει ένα άλλο παιδί ποιο προχωρημένο στην κιθάρα.
Όταν πρωτοχάιδεψες τις χορδές, ποιο είναι;
Το "House of the rising san" έτσι το λέγατε τότε.
Θυμάσαι;
Και μετά; Kαλοδιπλωμένο το βιβλίο σου το άφησε
ξανανέβηκε με το πρώτο πλοίο και σου ζήτησε να τις υποσχεθείς
ότι όταν θα 'χει φύγει και θα 'χει εξαφανιστεί μακρυά στον ορίζοντα
τότε θα ανοίξεις το περιτύλιγμα.
Κι έτσι έκανες.
Και τι έγραφε;
Στο εξώφυλλο απ' έξω έγραφε :
"Ποιητική Ανθολογία" της Μαρίας Πολυδούρη.
Κοντά σου.
Μπαίνοντας μέσα σ' ένα matrix του χρόνου.
Θυμάσαι;
Βρεθήκαμε εκεί που το φίδι κουλουριαζόταν,
με την πρώτη ευκαιρία γύρω από το μυαλό μας
και κατέτρωγε την ψυχή μας να μας δείξει το δρόμο
που θα ακολουθούσαμε.
Κι εσύ ήθελες να κρατιέσαι πάνω από ιδέες και συνθήματα
και πειράματα στην ουσία με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ποια ήσουν;
Ποιος ήμουν;
Στα είκοσι.
Σε μια παρατεταμένη εφηβεία.
Εκείνο το καλοκαίρι πήρες χαρτί και μολύβι,
και άρχισες να σκιτσάρεις τα μεγαλύτερα ονείρατά σου,
και τους ποιο απότομους άσχημους εφιάλτες σου.
Άγριο μέλι.
Μπροστά στην τελική ευθεία
αυτής τις πρόωρης εφηβείας
με πήρες απ' το χέρι και με τράβηξες
έξω στα λασπόνερα.
Αφήσαμε τις ισνουλίνες στην άκρη
βγάλαμε τα χάπια απ' το σέικερ
ξεσκονίσαμε το καλό χαλί
νοικοκυρέψαμε τα δωμάτια
και μετά αποφασίσαμε
όλα να τα ξαναχαλάσουμε
και ν' αρχίσουμε απ' την αρχή.
Στο πρώτο στενοσόκακο, το ποιο κακόφημο,
βρήκαμε την ευκαιρία και φτιάξαμε ένα μαγαζί.
Το θυμάσαι;
"Underground" το λέγανε.
Εκείνη την βραδιά λίγο πριν το κλείσουμε,
γιατί άντεξε μόνο πέντε μέρες και πέντε νύχτες,
την ώρα που φεύγαμε κι αφήναμε πίσω
σπασμένα τα έπιπλα και τις καρδιές μας,
ακούγαμε "Gang of four".
Τι στιγμή που τέλειωνε ο δίσκος
θυμάμαι μου πέταξες μια κασέτα
και μου 'πες "αυτό το τραγούδι βάλε,
αυτό το τραγούδι βάλε για τελευταίο,
και πάμε να φύγουμε".
Θα είναι το τέλος μιας καινούργιας αρχής, μου είπες.
Βάλαμε την κασέτα να παίξει
και το πρώτο τραγούδι
μας συγκλόνισε τα ήπατα,
έβγαλε φτερά στα οστά μας,
κι έδωσε αρκετά νόημα στην τότε εφηβεία
που μόλις ξαναάρχιζε.
Ταξιδιάρα ψυχή.
Γιάννης Αγγελάκας.
Ακούγονται τα :
1. Όπως ξυπνούν οι εραστές
2. Δρόμος
Κι εγώ θα σ' αγαπώ,
ως το τέλος του κόσμου.
Άνοιξέ τη αυτή την πόρτα επιτέλους.
Έχεις γεμίσει με ασφόδελους
το πράσινο μετωπίο σου,
τον μπλε σου ουρανό
το βρόμικο πάτωμά σου.
Άνοιξέ την επιτέλους αυτή την πόρτα και βγες έξω.
Έξω ανθίζουν τα άνθη του καλού.
Έξω ανθίζουν τα καινούργια λουλούδια.
Έξω τα καινούργια αρώματα σου προσφέρονται.
Αρκεί ν' ανοίξεις, ν' ανοίξουμε τις πόρτες μας
και να τα υποδεχτούμε.
Jane Doe.
Ακούμε το "Stubborn Balloon" των Jane Doe.
Μπήκε μέσα στο σπίτι που μένανε για σαράντα χρόνια
κατευθύνθηκε προς την ίδια γωνιά
που κάθε απόγευμα κατευθυνόταν,
τη βρήκε εκεί, ακίνητη, με ένα αμυδρό χαμόγελο
να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό της.
Την άγγιξε, τα χείλι της παγωμένα,
πιο πολύ απ' την παγωμένη στέπα
έξω απ' το σπίτι, στη Σιβηρία.
Πήρε τον ψυχοασκό της αγκαλιά
και με σαράντα βήματα
και δρασκελιές έφτασε στο ποτάμι.
Εναπόθεσε στο νερό το σώμα της,
αυτόν τον ψυχοασκό, την αποχαιρέτησε
γράφοντας τα παρακάτω λόγια.
Απ' την ποίηση του Αρσένι Ταρκόφσκι.
Ανάβαμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
είχαμε δημιουργήσει ένα πραγματικά
μεταπυρινικό τοπίο στα πόδια μας.
Μας άρεσε να βρέχει κιόλας
και να ανακατεύονται όλες αυτές οι γόπες
με την τοξική βροχή.
Και περιμένοντας τον "εξωγήινο"
να σκάσει έξω από τον χώρο
στον οποίο για πρώτη φορά
έτυχε να είναι πρώτη συναυλία.
- Τη θυμάσαι;
Στο Σπόρτινγκ ήτανε ήσουνα πολύ μικρός
θα' σουνα δε θα' σουνα δεκατριών ετών
Σε είχε πάει ένας μεγαλύτερος ξάδελφός σου,
ψιλιασμέμος για εκείνη την εποχή.
Πως λέγανε αυτή την καταραμένη πανβρώμικη μπάντα
που όμως σου' χε ανοίξει τα οστά
και σου 'χε ανατινάξει τα μυαλά.
"Birthday Party".
Κι αυτός ο λιμοκοντόρος,
ο γεμάτος ουλές
και σημάδια στη μέση;
Nick Cave;
Μάλιστα, Nick Cave.
Ο Άγιος Nick λοιπόν σε ακολούθησε πολλές φορές από τότε.
Και στα ξυπνήματά σου και στα αύπνωπτα ταξίδια σου.
Αυτός διασώθηκε.
Κι εμείς διασωθήκαμε.
Αλλά ποιο πολύ αυτές οι όσο και να το κάνεις
πανέμορφες μπαλάντες πως συμπλέανε
με τις καταραμένες ιστορίες απ' τη βίβλο,
που δανειζότανε, για να κεντήσει περίτεχνα
τους εφιάλτες τους δικούς του
και ταυτιζόντουσαν με δικούς μας.
Αλλά και με όνειρα, πολύχρωμα έ;
Με φως μέσα στο σκοτάδι.
να θες να πάρεις ένα αεροπλάνο
πραγματικά και να τη γυρίσεις
χίλιες φορές γύρω γύρω τον πλανήτη
ακούγοντας τις μουσικές του.
Και μετά να χωθείς μέσα στο κρεβάτι σου
κλαίγοντας και γελώντας συνάμα.
Ακούμε το "Into my arms" του Nick Cave.
Νύχτα (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Παύλος ΠαυλίδηςΑκούμε το "Into my arms" του Nick Cave.
Νύχτα (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Μουσικές και τους αδιευκρίνιστους πόθους,
είπαμε ν' αρχίσουμε, να αφήσουμε
τη νύχτα να μας οδηγήσει.
Μπαίναμε σε μεγάλα αμάξια,
είχαμε καλολαδωμένα τα μαλλιά,
καλογυαλισμένα τα παπούτσια,
είχαμε ξεσκονίσει και διαβάσει
όλη τη "Beat" βιβλιογραφία.
Και τότε χώσαμε με δύναμη
μες τον εγκέφαλό μας,
ότι πνευστό μπορείς να φανταστείς.
Κι αυτός ο αναθεματισμένος
νεκροζώντανος ντράμερ,
σαν σίφουνας, σαν τυφώνας,
έπαιζε ζωντανά μπροστά μας
τα αμετάκλητα του θανάτου μας.
Μια μουσική χαοτική, παράξενη,
αυτοσχεδιαστική, φευγάτη.
Είχε γίνει η μουσική μας
για όλες εκείνες τις καμένες βραδιές
με τα καμένα μυαλά με τις καμένες ψυχές,
αλλά με τα καλογυαλισμένα
παρόλα αυτά παπούτσια.
Και στον τοίχο κολλημένη
η φωτογραφία της.
Η θεία.
Η θεία Nina.
Nina Simone.
Απ' την αγαπημένη Λίνα Πάβλοβα.
Ακούμε το "Just say i love Him".
Δε θέλω δε θέλω δεν θέλω
μην λες άλλα ψέματα,
μη ψεύδεσαι.
Λες ψέματα, συνέχεια,
ψέμα στο ψέμα,
ψέμα κουκουλώνει
το ψέμα του ψέματος,
ω ψέμα.
Πες κάτι,
κραύγασέ το,
σιγοψιθύρισέ το,
έστω πες κάτι τόσο δα,
τόσο δα να 'ναι μικρό,
να' ναι αληθινό.
Μια αλήθεια.
Είχαμε περάσει τα σαράντα,
και σιγά σιγά αφήναμε
το πόδι να αγγίζει το φρένο,
το γκάζι μας ενοχλούσε λίγο πια.
Κι έτσι τυχαία σταματήσαμε
έξω απ' το μεγάλο κατάστημα
των κεντρικών φυλακών
αυτής της πόλης.
Και κάπου εκεί κοντά
δικάζανε και είδα.
Είδα το μαύρο φόρεμά της,
τσαλακωμένο μεν,
ιδρωμένο, αλλά αληθινό.
Αυτό το τσαλάκωμα ήταν αληθινό,
ένα τσαλάκωμα από τους άλλους ανθρώπους.
Το τσαλάκωμα της μάνας.
Σήμερα λοιπόν, ξεφεύγοντας λίγο
εκτός αυτοσχεδιαστικού κειμένου,
με όλη την καλή πρόθεση,
χρόνια πολλά σε δυο ανθρώπους
για σήμερα, του Αγίου Παύλου
κατά τη Χριστιανική θρησκεία,
αλλά σαν ευκαιρία πιο πολύ για να θυμηθούμε,
τουλάχιστον το ένα το άτομο
γιατί το άλλο είναι οικείο και γνώριμό μας.
Χρόνια πολλά λοιπόν στη μητέρα του Παύλου Φύσα.
Χρόνια πολλά για να μπορεί να θυμάται
και να μπορούμε κι εμείς
να έχουμε να θυμόμαστε.
Και χρόνια πολλά και στο δικό μας Παύλο.
Τον Παύλο Παυλίδη.
Ακούγονται τα :
1. Οι περαστικές (Κώστας Ουράνης)
2. Ένα μικρό πλεούμενο
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Κι όσα απ' τα μυαλά δεν χάθηκαν,
κι όσες απ' τις ψυχές δε χάθηκαν,
δεν κάηκαν, δεν κερδήθηκαν
απ' τον ίδιο τον διάολο ολοκληρωτικά
και επιβίωσαν, επέζησαν, είναι εδώ μαζί μας.
Και ο αλήτης και ο φτωχός και το σκυλί.
Όλοι οι φίλοι μου εδώ, και θα 'ταν οξύμωρο
να μη μιλήσουμε για τους ανθρώπους οι οποίοι
κυνηγήθηκαν απ' τις ίδιες λεπίδες
που σκότωσαν πολλούς άλλους
τις προηγούμενες δεκαετίες.
Και δεν περίσεψαν, αλλά γέμισαν
πραγματικά με τιμή το χώρο
με την ίδια την ύπαρξή τους
και το ίδιο το δημιουργικό τους έργο.
Κι έτσι είμαστε εδώ σήμερα,
πολλοί από σας, πολλοί από μας,
εμείς, όλοι εμείς μαζί σήμερα
ζωντανοί, ολοζώντανοι, στον ίδιο δρόμο.
Και είμαστε νικητές, είμαστε νικητές
γιατί διαλέξαμε το φως.
Και έτσι θέλω να καλωσορίσω
τον αξιαγάπητο φίλο Γιάννη Νάστα.
Ακούγονται τα :
1. Perfect day
2. Άγρια φτερά
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Φαρμακωμένη (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Και περνάνε τα χρόνια, οι μέρες,
σοφά μεσημέρια,
ωραιότατα πρωινά,
βράδια ανείπωτα,
και τα χρόνια δεν μας ακολουθούν,
εμείς ακολουθούμε τα χρόνια,
και θυμόμαστε ιστορίες
και παρέες ανθρώπων
που οι ίδιοι φύγανε,
τραγούδια που γινήκανε,
δεκάδες εκατοντάδες λόγια,
στίχοι, ποιήματα, λέξεις,
κι εμείς είμαστε εδώ,
κι ας πονάει το κορμί,
κι ας πονάνε τα κόκαλα,
συνεχίζουμε,
και βγάζουμε τραγούδια
και μουσική.
Με μαθηματική ακρίβεια
βάζει το συναίσθημα ανάμεσα
στις νότες να συνυπάρχει
ένας απ' τους αγαπημένους.
If.
Απ' τον Michal Nyman.
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ,
κυρίως τους φίλους μουσικούς,
που μου κάναν την τιμή
και παρευρέθηκαν σήμερα,
και τους μουσικούς επί σκηνής,
δεύτερη φορά μετά την Αθήνα
που είπαμε να φέρουμε
αυτή τη μουσική συνάντηση-παράσταση
κι εδώ στη Θεσσαλονίκη και για σας.
Ευχαριστούμε.
και τα ταξίδια δεν ξέρουμε που τελειώνουν.
αλλά μ' αρέσει να λέω ότι θα υπάρξουν κι άλλα.
Να 'στε καλά.
Να' στε καλά παιδιά
να 'στε καλά
μέσα μας είναι το φως,
μέσα μας,
μέσα μας.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες :
Γιάννης Αγγελάκας
Ακούμε το "Just say i love Him".
Δε θέλω δε θέλω δεν θέλω
μην λες άλλα ψέματα,
μη ψεύδεσαι.
Λες ψέματα, συνέχεια,
ψέμα στο ψέμα,
ψέμα κουκουλώνει
το ψέμα του ψέματος,
ω ψέμα.
Πες κάτι,
κραύγασέ το,
σιγοψιθύρισέ το,
έστω πες κάτι τόσο δα,
τόσο δα να 'ναι μικρό,
να' ναι αληθινό.
Μια αλήθεια.
Είχαμε περάσει τα σαράντα,
και σιγά σιγά αφήναμε
το πόδι να αγγίζει το φρένο,
το γκάζι μας ενοχλούσε λίγο πια.
Κι έτσι τυχαία σταματήσαμε
έξω απ' το μεγάλο κατάστημα
των κεντρικών φυλακών
αυτής της πόλης.
Και κάπου εκεί κοντά
δικάζανε και είδα.
Είδα το μαύρο φόρεμά της,
τσαλακωμένο μεν,
ιδρωμένο, αλλά αληθινό.
Αυτό το τσαλάκωμα ήταν αληθινό,
ένα τσαλάκωμα από τους άλλους ανθρώπους.
Το τσαλάκωμα της μάνας.
Σήμερα λοιπόν, ξεφεύγοντας λίγο
εκτός αυτοσχεδιαστικού κειμένου,
με όλη την καλή πρόθεση,
χρόνια πολλά σε δυο ανθρώπους
για σήμερα, του Αγίου Παύλου
κατά τη Χριστιανική θρησκεία,
αλλά σαν ευκαιρία πιο πολύ για να θυμηθούμε,
τουλάχιστον το ένα το άτομο
γιατί το άλλο είναι οικείο και γνώριμό μας.
Χρόνια πολλά λοιπόν στη μητέρα του Παύλου Φύσα.
Χρόνια πολλά για να μπορεί να θυμάται
και να μπορούμε κι εμείς
να έχουμε να θυμόμαστε.
Και χρόνια πολλά και στο δικό μας Παύλο.
Τον Παύλο Παυλίδη.
Ακούγονται τα :
1. Οι περαστικές (Κώστας Ουράνης)
2. Ένα μικρό πλεούμενο
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Κι όσα απ' τα μυαλά δεν χάθηκαν,
κι όσες απ' τις ψυχές δε χάθηκαν,
δεν κάηκαν, δεν κερδήθηκαν
απ' τον ίδιο τον διάολο ολοκληρωτικά
και επιβίωσαν, επέζησαν, είναι εδώ μαζί μας.
Και ο αλήτης και ο φτωχός και το σκυλί.
Όλοι οι φίλοι μου εδώ, και θα 'ταν οξύμωρο
να μη μιλήσουμε για τους ανθρώπους οι οποίοι
κυνηγήθηκαν απ' τις ίδιες λεπίδες
που σκότωσαν πολλούς άλλους
τις προηγούμενες δεκαετίες.
Και δεν περίσεψαν, αλλά γέμισαν
πραγματικά με τιμή το χώρο
με την ίδια την ύπαρξή τους
και το ίδιο το δημιουργικό τους έργο.
Κι έτσι είμαστε εδώ σήμερα,
πολλοί από σας, πολλοί από μας,
εμείς, όλοι εμείς μαζί σήμερα
ζωντανοί, ολοζώντανοι, στον ίδιο δρόμο.
Και είμαστε νικητές, είμαστε νικητές
γιατί διαλέξαμε το φως.
Και έτσι θέλω να καλωσορίσω
τον αξιαγάπητο φίλο Γιάννη Νάστα.
Ακούγονται τα :
1. Perfect day
2. Άγρια φτερά
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Φαρμακωμένη (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)
Και περνάνε τα χρόνια, οι μέρες,
σοφά μεσημέρια,
ωραιότατα πρωινά,
βράδια ανείπωτα,
και τα χρόνια δεν μας ακολουθούν,
εμείς ακολουθούμε τα χρόνια,
και θυμόμαστε ιστορίες
και παρέες ανθρώπων
που οι ίδιοι φύγανε,
τραγούδια που γινήκανε,
δεκάδες εκατοντάδες λόγια,
στίχοι, ποιήματα, λέξεις,
κι εμείς είμαστε εδώ,
κι ας πονάει το κορμί,
κι ας πονάνε τα κόκαλα,
συνεχίζουμε,
και βγάζουμε τραγούδια
και μουσική.
Με μαθηματική ακρίβεια
βάζει το συναίσθημα ανάμεσα
στις νότες να συνυπάρχει
ένας απ' τους αγαπημένους.
If.
Απ' τον Michal Nyman.
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ,
κυρίως τους φίλους μουσικούς,
που μου κάναν την τιμή
και παρευρέθηκαν σήμερα,
και τους μουσικούς επί σκηνής,
δεύτερη φορά μετά την Αθήνα
που είπαμε να φέρουμε
αυτή τη μουσική συνάντηση-παράσταση
κι εδώ στη Θεσσαλονίκη και για σας.
Ευχαριστούμε.
και τα ταξίδια δεν ξέρουμε που τελειώνουν.
αλλά μ' αρέσει να λέω ότι θα υπάρξουν κι άλλα.
Να 'στε καλά.
Να' στε καλά παιδιά
να 'στε καλά
μέσα μας είναι το φως,
μέσα μας,
μέσα μας.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες :
Γιάννης Αγγελάκας
Γιάννης Νάστας
Nomik
Λίνα Πάβλοβα και
Jane Doe
Συντελεστές:
Τραγούδι : Θάνος Ανεστόπουλος
Ενορχήστρωση : Θάνος Ανεστόπουλος (με την συνδρομή της Ειρήνης Τηνιακού).
Πιάνο : Ειρήνη Τηνιακού
Τσέλο : Σοφία Ευκλείδου
Κοντραμπάσο : Αλέκος Βασιλάτος
Μουσικό πριόνι : Νίκος Γιούσεφ
Πιάνο, vibrandoneon, samplers : Γιώργος Κατσάνος
Υπεύθυνος ήχου : Πασχάλης Κολέντσης
Παραγωγή : Dole drums
Η φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης είναι από το EIMo PhotoArt και τον φίλο Ηλία Μωραΐτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου