Σελίδες

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023

Αθανάσιος και .... Θνητός


Αθανάσιος και .... Θνητός 


Είμαι το πιο στοχαστικό τραγούδι 

Μια πόρνη είμαι με γλώσσα πύρινη 

Είμαι ένα ευθύ βέλος στου γκρεμού την άκρη 

Ένα θηρίο μέσα σε μια στιγμή αστραπής 

Η λάθος θέση είμαι στο τραπέζι 

Και το κερί που σιγολιώνει στα δάχτυλά τους 

Λάσπη είμαι από έλος σε καθαρό ποτήρι 

Στο δέρμα μαύρη τρύπα φτιαγμένη από τσιγάρο 

Και στην καρδιά μου άγρια φλόγα που δεν σβύνει 

Αχ κόσμε εσύ που σιωπηλά κρυφά με τραγουδάς 

Βουβά να τόλμαγες ειρήνης φως να βρεις 

Κι αστόχαστο μα πιο όμορφο τραγούδι να γυρέψεις 


Θάνος Ανεστόπουλος









Παρασκευή 30 Απριλίου 2021

Θάνος Ανεστόπουλος - Ο δικός μου Ντίλαν



Ο Θάνος γράφει για τον Μπομπ Ντίλαν ... Ποπ + Ροκ (Οκτώβριος του 2006).


ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ...

Ακούσατε, ακούσατε.
Κόσμε ελάτε, συναχθείτε.
Όπου κι αν περιπλανιόσασταν.
Γκρήνουιτς Βίλατζ, Νέα Υόρκη.
Ο Γούντι Γκάρθι, ο Σίσκο και ο Σόννυ και ο Ληντμπέλλυ.
Ο παικταράς ο Γουίλι ο Κόνελι στα Βραχώδη Όρη.
Το παρανοϊκό Μπλουζ του Τζον Μπιρτς.
Το παλικάρι απ' το Σικάγο, ο Έμετ Τιλ.
Της Νεβάδας του Αϊντάχο της Αριζόνας τα παιδιά και οι μανάδες.
Η τσιγγάνα Λου που κολλάει της αγάπης τον ιό.
Ο κλεφτάκος Ντόναλτ Γουάιτ απ΄το Κάνσας.
Ο Βασιλιάς Σαούδ και οι εκατό γυναίκες του.
Η μάνα του Τζον Μπράουν με την καρδιά κομμάτια.
Τα σιδερένια τραίνα που τρέχουν και κυλάνε μες στα χρόνια.
Του Μεξικού ο κόλπος ο βαθύς.
Η κοπέλα του βορρά, του πολέμου τα αφεντικά.
Ο Χριστός, η Βίβλος, το Καπιτώλιο, ο Λόουν Ρέιντζερ κι ο Τόντο.
Σε μια άγρια βροχή, ένα παιδί μικρό, πλάι σε ένα άλογο νεκρό.
Ένας σκύλος μαύρος, με έναν άνθρωπο λευκό.
Της Οξφόρδης η πόλη.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Κορίνα, η Ανίτα Έγκμπερκ, η Λόρεν η Σοφία κλεισμένες με τον Μπόργκναιν τον Έρνεστ σε μια αγροικία.
Η Μοναχική Αγρότισσα.
Η τρισέγγονη του Μίστερ Καθαρού.
Οι τοίχοι της κόκκινης πτέρυγας.
Ο θάνατος του Ντέιβι Μουρ.
Ο Γέρο-Ράιλι που έκλεψε ένα άτι, τον έπιασαν, τον βάρεσαν, του βούλωσαν το μάτι.
Οι ρυμούλκες, τα καμιόνια, του Μίσιγκαν οι λάσπες, του Ουισκόνσιν η λιακάδα.
Οι Μαύροι Λόφοι, η Μοντάνα, οι καιροί που αλλάζουν.
Ο Χόλλις Μπράουν με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του.
Ο Τζον Τόμας ο μεταλλωρύχος.
Ο Μέντγκαρ Έβερς. Ένα δάχτυλο πάτησε τη σκανδάλη και τον έστειλε στον Άδη.
Ο Μοναχικός Θάνατος της Χάτι Κάρολ σ' ένα ξενοδοχείο στη Βαλτιμόρη.
Τα κακοτράχηλα δύσβατα μονοπάτια, τα μαραμένα λουλούδια, οι αλήτες.
Ο Μαυροκόρακας και ο Πέρσυ.
Το Ισπανικό Χάρλεμ, ο Κάσιους Κλέι, η Ραμόνα η γλυκιά.
Ο μοτοψυχωσικός εφιάλτης.
Η Ρίτα φτυστή με τον Τόνι Πέρκινς.
Η Κούκλα η Ντενίζ.
Η Φάρμα της Μάγκι, το 115ο όνειρο με τον Κάπτεν Άραμπ και το φίνο φίλο με το ταμπουρίνο πίσω απ' της Εδέμ τις Πύλες.
Ο ουρανός διπλώνεται κάτω απ' τα μαλλιά της Μπέιμπι Μπλου.
Η Ατζελίνα στην άκρη του γιαλού.
Η Σάρα που κυλάει σαν πέτρα, που χτυπά και φεύγει σαν Τυφώνας.
Της Μπελ Σταρ το φάντασμα όλο φούρκα.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής φυλάει τσίλιες στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, εκεί που η Μα Ρέινι και ο Μπετόβεν έχουν στρώσει το κρεβάτι.
Ο Μπο Ντίντλεϊ ο Τρελοχασομέρης ο Παλιάτσος και τα Μπλουζ του κοκκαλιάρη.
Η Βασίλισσα Τζέιν στο περίπου.
Ο Τζόρτζια Σαμ με τη μύτη πάντα χτυπημένη.
Ο Μακ ο Δαχτυλιάς κι ο Λούι ο Βα
σιλιάς, χαμένοι στη νύχτα της 61ης Δημοσιάς.
Το Μπλουζ του Κοντορεβυθούλη με τη Μελίντα τη γλυκιά, που οι ντόπιοι τη φωνάζανε του Ζόφου η Θεά.
Ο Τζων Γουέσλι Χάρντιγκ, που τόσο οι φτωχοί αγαπούσαν.
Ο γέρο σαξοφωνάκιας Τζο στουπί.
Ο μεγάλος μελωδός Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν.
Ο μεγάλος ποιητής ΜΠΟΜΠ ΝΤΙΛΑΝ.

.... κλείνω τα μάτια μου
ανοίγω τα αυτιά μου
και ακούω το ποτάμι του
ακόμα να κυλάει ....

Υ.Γ. : Ευχαριστώ το φίλο ποιητή Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη για τις υπέροχες μεταφράσεις του στα ποιήματα του Μπομπ Ντίλαν.

Θάνος Ανεστόπουλος.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Θάνος Ανεστόπουλος - Θλίψη (Απανεμιά, 30-10-2012)



Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για ότι σου έχει λείψει 
όμως ξέρεις οι άλλοι, αυτό το λένε θλίψη.
Χάιδεψε το πρόσωπό σου, δάκρυα στο 'χουνε κεντήσει
και μη σε φοβίζει αυτό, που λένε θλίψη.

Στα υπόγεια που έζησες, και όπου έχεις τριγυρίσει
καν' την βόλτα σου ξανά, κι ας έχει θλίψη.
Τώρα πια δεν θα χαθείς, την ψυχή σου έχεις νίψει
με αυτό που ονομάσαν, οι άλλοι θλίψη.

Τα παράθυρά μου είναι σε έναν πεζόδρομο στη Βαλτετσίου. Την τελευταία βδομάδα ξυπνάω και δεν είναι τα παιδιά της νύχτας απ' έξω, αλλά τα υπολείμματά τους. Υπάρχει ένας μεγάλος καθρέφτης με κάτι ροζ αυτοκόλλητα, κορίτσι έμενε πριν. Δεν τη γνώρισα ποτέ, η προηγούμενη νοικάρισσα, αυτή έβαλε και τον καθρέφτη. Και σηκώνεσαι, βγαίνεις από το πάπλωμα έστω και αν δεν έχει φύγει ακόμα το καλοκαίρι, κατευθύνεσαι ημίγυμνος στον καθρέφτη και κοιτάς. Περνώντας απ' το μυαλό σου οι μεγάλες πινακίδες με τα τεράστια χαμόγελα σε μια γαμημένη χώρα γεμάτη με ήλιο. Κάθε μέρα, κάθε εποχή, κάθε νύχτα, κάθε ώρα, που σου λένε χαμογέλα. Χαμογέλα, χαμογέλα, χαμογέλα. Χαμογέλα τόσος ήλιος περισσεύει, χαμογέλα, χαμογέλα, μόνο χαρά. Και σε θέλουνε σκλάβο να μην μπορείς να περνάς το κάθε συναίσθημα, την κάθε φοβία, την κάθε μελαγχολία. Απαγορεύεται η μελαγχολία, απαγορεύεται η θλίψη σ' αυτή τη χώρα με τόσο ήλιο. Κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις τα ροζ αυτοκόλλητα απ' το κορίτσι που είχε νοικιάσει πριν το διαμέρισμα. ...... .... ..... με  χαμόγελα με τα δυο μαύρα μάτια σαν τελίτσες και τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο,. Τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο, τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο. Αλλά προχθές έβρεξε πολύ ή χθες ήταν δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία, μου έλειψε η βροχή. Όταν βρέχει δεν πονάω, όταν βρέχει σκέφτομαι, όταν βρέχει ζητάω, ζητάω πίσω τη δυνατότητα να πονάω.

Τώρα αν βρέχει δεν πονάς, ομορφιά σ' έχει τυλίξει
δεν σε νοιάζει αν τη λένε, οι άλλοι θλίψη.
Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για όλα όσα σου έχουν λείψει
όμως ξέρεις οι άλλοι αυτό, το λένε θλίψη, θλίψη.
Βρέχει....

Θ.Α. .... 30-11-2012.

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Θάνος Ανεστόπουλος - Θλίψη (Απανεμιά 29-1-2013)



Συνήθως τις περισσότερες μέρες κάθε βδομάδα πλέον λείπω εκτός Αθηνών. Γυρίζω από πόλη σε πόλη σε μικρά καφέ, σε μικρά μπαρ, έτσι όπως είμαστε σήμερα εδώ με την κιθάρα μου με πολλούς νέους ανθρώπους και όχι μόνο. Οι πιο νέοι άνθρωποι έρχονται περιμένοντας να τους δώσω απαντήσεις. Δεν κατάλαβαν ότι πλέον δεν έχω να τους δώσω (ούτε είχα ποτέ) απλά μέσα από τους στίχους και τα λόγια και την ποίηση ίσως μπορείς να αφυπνιστείς, να κινητοποιηθείς. Αλλά χρειάζεται εσωτερικό σκάψιμο στο καθένα, αλλά μερικές φορές λυγάς, σπας σαν κλαράκι. Έτσι λοιπόν ένοιωσα (μια ιστορία που την λέω και την ξαναλέω) και την συνδέω με το τραγούδι που ακολουθεί. Ένοιωσα πριν από αρκετό καιρό, όχι πολύ κάνα μήνας έχει περάσει. Ερχόμενος με τα πράγματα, με την κιθάρα, τον σάκο μου, είδα ανοιχτό το παράθυρο το οποίο ήτανε για δυο μήνες κλειστό και υπέθεσα ότι νοικιάστηκε. Μπορείς να δεις άμα περάσεις και είναι ανοικτά τα συγκεκριμένα παράθυρα τα δικά μου και των διπλανών. Είδα λοιπόν μέσα από τη μέση και πάνω ημίγυμνο ένα νέο παλικάρι είκοσι έξι, είκοσι εφτά ετών να έχει ακουμπήσει τα χέρια του στον καθρέφτη στον τοίχο (ένα μεγάλο καθρέφτη) και τον άκουσα επίμονα να λέει στο είδωλό του ....
- Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ.
Το ίδιο και την επόμενη μέρα. Ξανά έξω από το μπαλκόνι κοντοστάθηκα, ίδια ώρα ακριβώς έτυχε να τον δω και να τον ακούσω να λέει ....
- Σε μισώ, σε μισώ.
Δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω γιατί έφυγα αμέσως την επόμενη. Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου θέλω να του μιλήσω. Μετά από αρκετές μέρες ξαναγύρισα, άκουσα να ανεβαίνουν τα στόρια. Δεν μπορούσα να δω την πόρτα και δεν θα το έκανα ούτως ή άλλος να του χτυπήσω έτσι σαν άγνωστος έχω κι εγώ την, ξέρεις, κυρίως δεν σταματιέμαι αλλά αυτό δεν θα το έκανα. Οπότε έκανα το εξής, βγήκα, πήγα πήρα κάτι τσιγάρα ας πούμε και γυρνώντας περίμενα να τον δω αν ήταν μέσα, να του μίλαγα, να του έλεγα μια καλημέρα, έτσι να αρχίσουμε μια κουβέντα. Τον είδα ακριβώς στο ίδιο σκηνικό. Τα χέρια στον καθρέφτη να μιλάει, να φτύνει την λέξη αυτή το ρήμα προς το είδωλό του. Μόνο που εκείνη την φορά ήταν ανοιχτό και ένα ραδιοφωνάκι με έναν καργιόλη δημοσιογράφο να μιλάει με ένα μεγαλοπολιτικάντη. Και το παιδί έλεγε ....
- Σας μισώ, σας μισώ, σας μισώ.
Ένοιωσα κάπως περίεργα, δεν του μίλησα. Μετά από αρκετές μέρες πάλι κι όταν ξαναπέρασα επέμεναν να είναι κατεβασμένα τα στόρια. Ρώτησα τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας.
- Ποιος (μου λέει).
- Ο νέος ο νοικάρης. Λείπει;
- Ναι (μου λέει), δια παντός.
- Τι εννοείς;
- Ο Αλέξανδρος λες, ο Αλέξανδρος κρεμάστηκε προχτές που λείπατε.
Είναι περίπου πέντε χιλιάδες οι αυτοκτονίες στη χώρα μας με μέσο όρο ηλικίας τα είκοσι έξι μέσα στα τελευταία δυόμυσι χρόνια. Καταγράφονται και μπορεί κάποιος είτε με υγεία είτε νοσηρά να τις παρακολουθεί από ένα σάιτ (δε θα σας πω και το σάιτ). Εγώ έχω αποκτήσει αυτή την απίστευτη εμμονή να μπαίνω και να το παρακολουθώ. Να βλέπω αυτό τον αριθμό να υπάρχει και να γίνεται μόνο, να υπάρχει σαν αύξωντας. Ένα θέλω να πω, ότι προσπαθούν να μην μας αφήνουν να περνάμε μέσα απ' το κάθε συναίσθημα. Η κάθε μορφή εξουσίας θέλει σκλάβους, θέλει δούλους, είλωτες, υπάκουα όντα τα οποία να είναι ρομποτάκια, να περνάνε μόνο τα συναισθήματα που τους καλλιεργούν με τα χιλιάδες ΜΗΝ τους.
- ΜΗΝ κλαις, ΜΗΝ πίνεις, ΜΗΝ τρως, ΜΗΝ αισθάνεσαι, ΜΗΝ φοβάσαι, ΜΗΝ οργίζεσαι, ΜΗΝ θυμώνεις. Να χαίρεσαι μόνο μαλάκα, να χαίρεσαι μόνο καργιόλα. Είσαι πολύ αχάριστη και αχάριστος σε τέτοια χώρα που ζεις, με τέτοιον ήλιο. Δεν σε ενοχλούν τα λαστιχάκια που σου έχουν φορέσει μέχρι τα αυτιά, είναι αντιαλλεργικά και δεν φαίνονται, είναι αόρατα. Έτσι; Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πρέπει να έχεις. Τι τυχερός είσαι.
Μ' αυτό το ροζ συννεφάκι μας μεγάλωσαν και άλλες γενιές μεγάλωσαν και τα παιδιά τους, σηκώθηκαν απ' το χαλάκι. Και τώρα αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν που να απευθυνθούν, ζητάνε απαντήσεις από δω και από εκεί, γίνονται κοινό του Λαζόπουλου και δεν συμμαζεύεται. Μετά στο τέλος αυτοκτονούν. Αλλά ας ΜΗΝ αυτοκτονούμε, να ΤΟΥΣ αυτοκτονούμε.
Αυτοκτονήστε τους. Και να περνάμε από κάθε συναίσθημα.
Μ' αυτό θα ΄θελα να σας αποχαιρετήσω για σήμερα.

Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για ότι σου έχει λείψει 
όμως ξέρεις οι άλλοι αυτό το λένε θλίψη.
Χάιδεψε το πρόσωπό σου, δάκρυα στο 'χουνε κεντήσει
και μη σε φοβίζει αυτό που λένε θλίψη.
Στα υπόγεια που έμεινες, και όπου έχεις τριγυρίσει
καν' την βόλτα σου ξανά κι ας έχει θλίψη.
Τώρα πια δεν θα χαθείς, την ψυχή σου έχεις νίψει
με αυτό που ονομάσαν οι άλλοι θλίψη.
Τώρα αν βρέχει δεν πονάς, ομορφιά σ' έχει τυλίξει
δεν σε νοιάζει αν τη λένε οι άλλοι θλίψη.
Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για ότι σου έχει λείψει
μα μη σε φοβίζει αυτό που οι άλλοι το λένε θλίψη, θλίψη.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Θάνος Ανεστόπουλος - Θλίψη (Απανεμιά, 11-12-2012)



Μας μεγαλώνουν σε μια χώρα γεμάτη ήλιο και σακιά γεμάτα με μην. Μην κλαις, μη φοβάσαι, μη στεναχωριέσαι, μη θλίβεσαι, μην υπάρχεις, έτσι όπως σε θέλω εγώ να υπάρχεις, μην, μην, μην. Η άλλη χώρα η ονειρική που 'χει ένα σακί γεμάτο με θέλω. Θέλω να νιώθω, θέλω να νιώθω ότι με νιώθεις, θέλω να περνώ μέσα απ' ότι νιώθω και να βγαίνω νικητής, νικήτρια. Θέλω να μην γίνω όμως σκλάβος σου, ο δούλος, θέλω να ξέρω, να αντιδρώ, να καταλαβαίνω, να βλέπω, να ακούω.

Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για ότι σου έχει λείψει 
όμως ξέρεις οι άλλοι αυτό το λένε θλίψη.
Χάιδεψε το πρόσωπό σου, δάκρυα στο 'χουνε κεντήσει
και μη σε φοβίζει αυτό, που λένε θλίψη.
Στα υπόγεια που έμεινες, και όπου έχεις τριγυρίσει
καν' την βόλτα σου ξανά, κι ας έχει θλίψη.
Τώρα πια δεν θα χαθείς, την ψυχή σου έχεις νίψει
με αυτό που ονομάσαν, οι άλλοι θλίψη, θλίψη, θλίψη.

Ξυπνάς ιδρωμένος, λουσμένος από τον ιδρώτα μέσα στο χοντρό σου πάπλωμα, δε σου φτάνει το ένα, έχεις βάλει κι άλλο, κι άλλη κουβέρτα και την παλιά κουβέρτα που σε σκέπαζε η μητέρα σου. Αργά κατευθύνεσαι προς τον καθρέφτη σου, καρφωμένος με κόμπο στον τοίχο, μεγάλος για να σε βλέπεις ολόκληρο, στηρίζεσαι επάνω του, κοιτιέσαι. Χαϊδεύεις το πρόσωπό σου, χαϊδεύεις το πρόσωπό σου, χαϊδεύεις την ψυχή σου, χαϊδεύεις τη θλίψη σου. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς, διαφημίζουνε έναν όμορφο κόσμο γελαστό, πολύχρωμο με χίλια ουράνια τόξα γύρω απ' τα μάγουλά σου. Απαγορεύονται οι γκρίζες συννεφιές, απαγορεύονται τα ύποπτα ψιλόμαυρα ξημερώματά σου, απαγορεύεται η σκιά κάτω απ' το μάτι σου, απαγορεύεται η ίδια σου η σκιά, χαρά, κρατιέσαι, τέντωσε λίγο τα σχοινάκια γύρω απ' τ' αυτιά σου, μόνιμο χαμόγελο στο σχολείο σου, στη δουλειά σου, στο κρεβάτι μετά τον έρωτα. Μην προλάβεις ν' ανάψεις τσιγάρο, όχι, μην ανάβεις τσιγάρο, γέλα, γέλα. Ζωγραφίζεις ένα μόνιμο χαμόγελο στο νεκροζώντανο προσωπάκι σου. Ανοίγεις την ατζέντα της ζωής σου, ψάχνεις που μπορείς να βρεις τις λέξεις για ότι σου έχει λείψει. Άμα παίρνεις φόρα περνάς μέσα απ' τον καθρέπτη, εκατομμύρια μικρά κομματάκια γυαλί γεμίζουνε με μικρές κοψιές τις φλέβες σου. Ανεβαίνεις στην ταράτσα και κοιτάς το μικρό πέτρινο κόσμο γύρω σου, κανείς δεν χαμογελά, γυάλινα βλέμματα έχει η γάτα μπροστά σου. Τι θυμάσαι αυτή τη γάτα; Νόμιζες ότι χαμογελούσε πάντα έτσι όπως τριβόταν στην κοιλιά σου, έτσι όπως έβγαινε απ' την κοιλιά σου και γινόταν τίγρης. Θυμάσαι την πρώτη φορά που πλημμύρισε το υπόγειο; Το πρώτο υπόγειο που έμεινες, γέλαγες σαν τρελός, δεν το 'βαζες κάτω, είπες τα νερά θα εξατμιστούν, τα νερά θα εξατμιστούν, αλλά δικά μου τα δάκρυα, δικά μου πια τα γέλια μου, δικά μου τα δάκρυά μου, αυτά αφήστε με τα τα εξατμίσω εγώ όποτε θελήσω. Βρέχει έξω αλλά δεν πονάω, πάντα μου άρεσε η βροχή, όχι, κι ο ήλιος, αλλά μου έλεγαν ότι πονάει ο ήλιος με ανεξίτηλες.

Τώρα αν βρέχει δεν πονάς, ομορφιά σ' έχει τυλίξει
δεν σε νοιάζει αν την λένε, οι άλλοι θλίψη.
Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για όλα όσα σου έχουν λείψει 
όμως ξέρεις οι άλλοι αυτό, το λένε θλίψη, θλίψη, χα θλίψη.

Θα μου λείψετε, γεια σας, καληνύχτα παιδιά. 

Θ.Α. ..... 11-12-2012.


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Για τον Θάνο ......


Ήταν από τις ποιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου όταν σε "αποχαιρετούσα". Απ' το μυαλό μου εκείνες τις στιγμές πέρασαν τόσες και τόσες σκέψεις, θύμισες. Η πρώτη φορά που άκουσα τη συγκλονιστική φωνή σου (μελαγχολική και συνάμα ρομαντική) στο καταπληκτικό "Μέρες αργίας". Η πρώτη γνωριμία με τον Κυρ Γιάννη που μου είπε "ο γιος μου τραγουδάει, έχει ένα συγκρότημα που το λένε Διάφανα Κρίνα". Η πρώτη ακρόαση του "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας" που μου χάρισε ένας φίλος. Η πρώτη φορά που σε είδα πάνω στη σκηνή μαζί με τους συνοδοιπόρους σου ένα βροχερό βράδυ κάποιου Απρίλη. Τα λίγα λόγια που είπαμε λίγες μέρες μετά που βρεθήκαμε τυχαία στη γειτονιά μας στο Περιστέρι. Τα κρύα βράδια του χειμώνα που κατηφόριζα απ' τον "Αέρα" της Πετρούπολης "γεμάτος" από μουσική. 
Τα "μπαρουτοκαπνισμένα" χαοτικά live στο Εξαρχειώτικο "An Club". Η ημέρα που μιλήσαμε ξανά από κοντά μετά από καιρό στο "Τσάι στη Σαχάρα" και ξεκινήσαμε μια στενή σχέση φιλίας. Η γλυκιά αναμονή πριν από κάθε εμφάνισή σου. Τα μαγικά βράδια στο "Μακάρι" και μετέπειτα στην "Απανεμιά" που μας ταξίδευες σε μέρη που δεν είχαμε διανοηθεί πως υπάρχουν, που μπορούσαμε να απλώσουμε το χέρι μας να σε αγγίξουμε. Ο σεβασμός σου σε αυτό που έκανες είτε έπαιζες μπροστά σε γεμάτους χώρους, είτε μπροστά σε λιγοστούς εκλεκτούς φίλους. Οι μέρες που μας εκμυστηρευόσουνα τα άγχη σου. Οι λιγοστές στιγμές έντασης μεταξύ μας που ξεπεράστηκαν με ένα δυο τηλεφωνήματα. Η φωνή σου, οι στίχοι σου, οι ζωγραφιές σου επηρέασαν τις ζωές μας όσο τίποτε άλλο. 
Πάντα οι φίλοι μου με ρωτούσαν με απορία, "πως είναι δυνατόν να βλέπεις τόσες φορές τον ίδιο καλλιτέχνη". Πως να τους εξηγήσεις ότι καμία βραδιά δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη, πως αυτό ήταν το μεγάλο σου όπλο, αυτό σε ξεχώριζε απ' τους υπόλοιπους δημιουργούς. Το καταπληκτικό χάρισμα δηλαδή να μεταμορφώνεσαι-μεταλλάσσεσαι κάθε φορά είτε ερμηνεύοντας αγγλόφωνα τραγούδια, είτε δικά σου ακυκλοφόρητα, είτε Κρίνα, είτε παίρνοντας ένα βιβλίο από δίπλα σου και να μελοποιείς ποιήματα αυτοστιγμής λες και ήταν το ποιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. 
Η δράση σου στους κοινωνικούς αγώνες ήταν γνωστή, ο αγώνας εναντίων στη κακοποίηση των ζώων επίσης γνωστή. Η προτροπή σου να οργανωθούμε σε κολεκτίβες και να δράσουμε εναντίων των "κακομούτσουνων" όπως έλεγες, μίλησες για την "αφύπνιση" του λόγου. Μας προέτρεψες να μην "φοβόμαστε τους φόβους μας" να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε. Η αγάπη για τα Εξάρχεια ήταν μεγάλη, άλλωστε τα διάλεξες να κατοικίσεις εκεί τα τελευταία χρόνια. Δεν φοβήθηκες τον θάνατο, αναμετρήθηκες μαζί του και κέρδισες, δεν μπόρεσε να κάμψει τη δίψα σου για ζωή. Μέχρι την ύστατη στιγμή έκανες σχέδια, μέχρι την τελευταία στιγμή χαμογελούσες. Τεράστια η κληρονομιά που μας άφησες πίσω με τους ποιητικούς στίχους σου, τις μουσικές σου που μας μεθούν με το άκουσμα της πρώτης νότας. Δεν θα ξεχάσουμε τις ανεπανάληπτες ερμηνείες σου που σημάδεψαν ανεξήτιλα τις ποιο "διάφανες" στιγμές μας. Η τέχνη σου έχει εμποτιστεί στα κύτταρά μας, η μορφή σου θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μας, τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να λησμονήσουμε. Αντίο αγαπημένε φίλε, σε ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες, που ομόρφυνες τις ζωές μας. Εις το επανιδείν .... σε μια "Γη που ανατέλλει".










Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση δημοσιεύτηκε στο φύλο του Σεπτεμβρίου 2016 της εφημερίδας "Εξαρχειώτης", όπως επίσης και στην ιστοσελίδα http://exarhiotis.gr/ (22-9-2016).

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Ο Θάνος Ανεστόπουλος live στη Μονή Λαζαριστών (29-6-2016)

Ολοκληρωμένη η απομαγνητοφώνηση της εκπληκτικής σε σύλληψη, δημιουργία και εκτέλεση μουσικής παράστασης του Θάνου Ανεστόπουλου "Από τις ΡΙΖΕΣ ως τα ΑΝΘΗ του καλού", στη Μονή Λαζαριστών, την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016.

Θάνο, αγαπημένε φίλε, σ' ευχαριστώ-ούμε πολύ για όλα, που τόσο απλόχερα μας χάρισες.

Ολόκληρη η παράσταση :



Που ήσουν;
Εσύ ήσουν που κατέβηκες πρώτη απ' το κατάστρωμα.
Εγώ ήμουνα δεκατριών; Δεκατεσσάρων; Θυμάμαι καλά;
Μου έδωσες ένα κοχύλι, είχα τα γενέθλιά μου.
Μου 'πες να το βάλω στο αυτί να ακούσω
τους ωκεανούς να συναντιόνται.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι πως άρχισαν όλα;
Μ' αυτή την κιθάρα για δώρο
που είχε προλάβει η γιαγιά και σου 'χε φέρει.
Και εσύ προσπαθούσες να σκαρώσεις τα πρώτα ακόρντα.
Ποιο ήτανε το πρώτο που δοκίμασες;
Σου 'χε δείξει ένα άλλο παιδί ποιο προχωρημένο στην κιθάρα.
Όταν πρωτοχάιδεψες τις χορδές, ποιο είναι;
Το "House of the rising san" έτσι το λέγατε τότε.
Θυμάσαι;
Και μετά; Kαλοδιπλωμένο το βιβλίο σου το άφησε
ξανανέβηκε με το πρώτο πλοίο και σου ζήτησε να τις υποσχεθείς
ότι όταν θα 'χει φύγει και θα 'χει εξαφανιστεί μακρυά στον ορίζοντα
τότε θα ανοίξεις το περιτύλιγμα.
Κι έτσι έκανες.
Και τι έγραφε;
Στο εξώφυλλο απ' έξω έγραφε :
"Ποιητική Ανθολογία" της Μαρίας Πολυδούρη.
Κοντά σου.


Μπαίνοντας μέσα σ' ένα matrix του χρόνου.
Θυμάσαι;
Βρεθήκαμε εκεί που το φίδι κουλουριαζόταν,
με την πρώτη ευκαιρία γύρω από το μυαλό μας
και κατέτρωγε την ψυχή μας να μας δείξει το δρόμο
που θα ακολουθούσαμε.
Κι εσύ ήθελες να κρατιέσαι πάνω από ιδέες και συνθήματα
και πειράματα στην ουσία με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ποια ήσουν;
Ποιος ήμουν;
Στα είκοσι.
Σε μια παρατεταμένη εφηβεία.
Εκείνο το καλοκαίρι πήρες χαρτί και μολύβι,
και άρχισες να σκιτσάρεις τα μεγαλύτερα ονείρατά σου,
και τους ποιο απότομους άσχημους εφιάλτες σου.
Άγριο μέλι.


Μπροστά στην τελική ευθεία
αυτής τις πρόωρης εφηβείας
με πήρες απ' το χέρι και με τράβηξες
έξω στα λασπόνερα.
Αφήσαμε τις ισνουλίνες στην άκρη
βγάλαμε τα χάπια απ' το σέικερ
ξεσκονίσαμε το καλό χαλί
νοικοκυρέψαμε τα δωμάτια
και μετά αποφασίσαμε
όλα να τα ξαναχαλάσουμε
και ν' αρχίσουμε απ' την αρχή.
Στο πρώτο στενοσόκακο, το ποιο κακόφημο,
βρήκαμε την ευκαιρία και φτιάξαμε ένα μαγαζί.
Το θυμάσαι;
"Underground" το λέγανε.
Εκείνη την βραδιά λίγο πριν το κλείσουμε,
γιατί άντεξε μόνο πέντε μέρες και πέντε νύχτες,
την ώρα που φεύγαμε κι αφήναμε πίσω
σπασμένα τα έπιπλα και τις καρδιές μας,
ακούγαμε "Gang of four".
Τι στιγμή που τέλειωνε ο δίσκος
θυμάμαι μου πέταξες μια κασέτα
και μου 'πες "αυτό το τραγούδι βάλε,
αυτό το τραγούδι βάλε για τελευταίο,
και πάμε να φύγουμε".
Θα είναι το τέλος μιας καινούργιας αρχής, μου είπες.
Βάλαμε την κασέτα να παίξει
και το πρώτο τραγούδι
μας συγκλόνισε τα ήπατα,
έβγαλε φτερά στα οστά μας,
κι έδωσε αρκετά νόημα στην τότε εφηβεία
που μόλις ξαναάρχιζε.
Ταξιδιάρα ψυχή.
Γιάννης Αγγελάκας.

Ακούγονται τα :
1. Όπως ξυπνούν οι εραστές
2. Δρόμος


Κι εγώ θα σ' αγαπώ,
ως το τέλος του κόσμου.


Άνοιξέ τη αυτή την πόρτα επιτέλους.
Έχεις γεμίσει με ασφόδελους
το πράσινο μετωπίο σου,
τον μπλε σου ουρανό
το βρόμικο πάτωμά σου.
Άνοιξέ την επιτέλους αυτή την πόρτα και βγες έξω.
Έξω ανθίζουν τα άνθη του καλού.
Έξω ανθίζουν τα καινούργια λουλούδια.
Έξω τα καινούργια αρώματα σου προσφέρονται.
Αρκεί ν' ανοίξεις, ν' ανοίξουμε τις πόρτες μας
και να τα υποδεχτούμε.
Jane Doe.

Ακούμε το "Stubborn Balloon" των Jane Doe.


Μπήκε μέσα στο σπίτι που μένανε για σαράντα χρόνια
κατευθύνθηκε προς την ίδια γωνιά
που κάθε απόγευμα κατευθυνόταν,
τη βρήκε εκεί, ακίνητη, με ένα αμυδρό χαμόγελο
να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό της.
Την άγγιξε, τα χείλι της παγωμένα,
πιο πολύ απ' την παγωμένη στέπα
έξω απ' το σπίτι, στη Σιβηρία.
Πήρε τον ψυχοασκό της αγκαλιά
και με σαράντα βήματα
και δρασκελιές έφτασε στο ποτάμι.
Εναπόθεσε στο νερό το σώμα της,
αυτόν τον ψυχοασκό, την αποχαιρέτησε
γράφοντας τα παρακάτω λόγια.
Απ' την ποίηση του Αρσένι Ταρκόφσκι.


Ανάβαμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
είχαμε δημιουργήσει ένα πραγματικά 
μεταπυρινικό τοπίο στα πόδια μας.
Μας άρεσε να βρέχει κιόλας 
και να ανακατεύονται όλες αυτές οι γόπες 
με την τοξική βροχή.
Και περιμένοντας τον "εξωγήινο"
να σκάσει έξω από τον χώρο 
στον οποίο για πρώτη φορά 
έτυχε να είναι πρώτη συναυλία. 
 - Τη θυμάσαι;
Στο Σπόρτινγκ ήτανε ήσουνα πολύ μικρός
θα' σουνα δε θα' σουνα δεκατριών ετών
Σε είχε πάει ένας μεγαλύτερος ξάδελφός σου, 
ψιλιασμέμος για εκείνη την εποχή.
Πως λέγανε αυτή την καταραμένη πανβρώμικη μπάντα
που όμως σου' χε ανοίξει τα οστά 
και σου 'χε ανατινάξει τα μυαλά.
"Birthday Party". 
Κι αυτός ο λιμοκοντόρος, 
ο γεμάτος ουλές 
και σημάδια στη μέση;
Nick Cave; 
Μάλιστα, Nick Cave.
Ο Άγιος Nick λοιπόν σε ακολούθησε πολλές φορές από τότε.
Και στα ξυπνήματά σου και στα αύπνωπτα ταξίδια σου.
Αυτός διασώθηκε.
Κι εμείς διασωθήκαμε.
Αλλά ποιο πολύ αυτές οι όσο και να το κάνεις
πανέμορφες μπαλάντες πως συμπλέανε 
με τις καταραμένες ιστορίες απ' τη βίβλο,
που δανειζότανε, για να κεντήσει περίτεχνα 
τους εφιάλτες τους δικούς του
και ταυτιζόντουσαν με δικούς μας. 
Αλλά και με όνειρα, πολύχρωμα έ;
Με φως μέσα στο σκοτάδι. 
να θες να πάρεις ένα αεροπλάνο
πραγματικά και να τη γυρίσεις 
χίλιες φορές γύρω γύρω τον πλανήτη 
ακούγοντας τις μουσικές του. 
Και μετά να χωθείς μέσα στο κρεβάτι σου
κλαίγοντας και γελώντας συνάμα.

Ακούμε το "Into my arms" του Nick Cave.


Νύχτα (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)


Μουσικές και τους αδιευκρίνιστους πόθους, 
είπαμε ν' αρχίσουμε, να αφήσουμε 
τη νύχτα να μας οδηγήσει. 
Μπαίναμε σε μεγάλα αμάξια, 
είχαμε καλολαδωμένα τα μαλλιά, 
καλογυαλισμένα τα παπούτσια, 
είχαμε ξεσκονίσει και διαβάσει 
όλη τη "Beat" βιβλιογραφία. 
Και τότε χώσαμε με δύναμη 
μες τον εγκέφαλό μας, 
ότι πνευστό μπορείς να φανταστείς. 
Κι αυτός ο αναθεματισμένος 
νεκροζώντανος ντράμερ, 
σαν σίφουνας, σαν τυφώνας, 
έπαιζε ζωντανά μπροστά μας 
τα αμετάκλητα του θανάτου μας. 
Μια μουσική χαοτική, παράξενη, 
αυτοσχεδιαστική, φευγάτη. 
Είχε γίνει η μουσική μας 
για όλες εκείνες τις καμένες βραδιές 
με τα καμένα μυαλά με τις καμένες ψυχές, 
αλλά με τα καλογυαλισμένα 
παρόλα αυτά παπούτσια.
Και στον τοίχο κολλημένη 
η φωτογραφία της.
Η θεία. 
Η θεία Nina. 
Nina Simone. 
Απ' την αγαπημένη Λίνα Πάβλοβα.

Ακούμε το "Just say i love Him".


Δε θέλω δε θέλω δεν θέλω
μην λες άλλα ψέματα,
μη ψεύδεσαι.
Λες ψέματα, συνέχεια,
ψέμα στο ψέμα,
ψέμα κουκουλώνει
το ψέμα του ψέματος,
ω ψέμα.
Πες κάτι,
κραύγασέ το,
σιγοψιθύρισέ το,
έστω πες κάτι τόσο δα,
τόσο δα να 'ναι μικρό,
να' ναι αληθινό.
Μια αλήθεια.


Είχαμε περάσει τα σαράντα,
και σιγά σιγά αφήναμε
το πόδι να αγγίζει το φρένο,
το γκάζι μας ενοχλούσε λίγο πια.
Κι έτσι τυχαία σταματήσαμε
έξω απ' το μεγάλο κατάστημα
των κεντρικών φυλακών
αυτής της πόλης.
Και κάπου εκεί κοντά
δικάζανε και είδα.
Είδα το μαύρο φόρεμά της,
τσαλακωμένο μεν,
ιδρωμένο, αλλά αληθινό.
Αυτό το τσαλάκωμα ήταν αληθινό,
ένα τσαλάκωμα από τους άλλους ανθρώπους.
Το τσαλάκωμα της μάνας.
Σήμερα λοιπόν, ξεφεύγοντας λίγο
εκτός αυτοσχεδιαστικού κειμένου,
με όλη την καλή πρόθεση,
χρόνια πολλά σε δυο ανθρώπους
για σήμερα, του Αγίου Παύλου
κατά τη Χριστιανική θρησκεία,
αλλά σαν ευκαιρία πιο πολύ για να θυμηθούμε,
τουλάχιστον το ένα το άτομο
γιατί το άλλο είναι οικείο και γνώριμό μας.
Χρόνια πολλά λοιπόν στη μητέρα του Παύλου Φύσα.
Χρόνια πολλά για να μπορεί να θυμάται
και να μπορούμε κι εμείς
να έχουμε να θυμόμαστε.
Και χρόνια πολλά και στο δικό μας Παύλο.
Τον Παύλο Παυλίδη.

Ακούγονται τα :
1. Οι περαστικές (Κώστας Ουράνης)
2. Ένα μικρό πλεούμενο


Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)



Κι όσα απ' τα μυαλά δεν χάθηκαν,
κι όσες απ' τις ψυχές δε χάθηκαν,
δεν κάηκαν, δεν κερδήθηκαν
απ' τον ίδιο τον διάολο ολοκληρωτικά
και επιβίωσαν, επέζησαν, είναι εδώ μαζί μας.
Και ο αλήτης και ο φτωχός και το σκυλί.
Όλοι οι φίλοι μου εδώ, και θα 'ταν οξύμωρο
να μη μιλήσουμε για τους ανθρώπους οι οποίοι
κυνηγήθηκαν απ' τις ίδιες λεπίδες
που σκότωσαν πολλούς άλλους
τις προηγούμενες δεκαετίες.
Και δεν περίσεψαν, αλλά γέμισαν
πραγματικά με τιμή το χώρο
με την ίδια την ύπαρξή τους
και το ίδιο το δημιουργικό τους έργο.
Κι έτσι είμαστε εδώ σήμερα,
πολλοί από σας, πολλοί από μας,
εμείς, όλοι εμείς μαζί σήμερα
ζωντανοί, ολοζώντανοι, στον ίδιο δρόμο.
Και είμαστε νικητές, είμαστε νικητές
γιατί διαλέξαμε το φως.
Και έτσι θέλω να καλωσορίσω
τον αξιαγάπητο φίλο Γιάννη Νάστα.

Ακούγονται τα :
1. Perfect day
2. Άγρια φτερά


Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)



Φαρμακωμένη (Μονή Λαζαριστών 29-6-2016)



Και περνάνε τα χρόνια, οι μέρες,
σοφά μεσημέρια,
ωραιότατα πρωινά,
βράδια ανείπωτα,
και τα χρόνια δεν μας ακολουθούν,
εμείς ακολουθούμε τα χρόνια,
και θυμόμαστε ιστορίες
και παρέες ανθρώπων
που οι ίδιοι φύγανε,
τραγούδια που γινήκανε,
δεκάδες εκατοντάδες λόγια,
στίχοι, ποιήματα, λέξεις,
κι εμείς είμαστε εδώ,
κι ας πονάει το κορμί,
κι ας πονάνε τα κόκαλα,
συνεχίζουμε,
και βγάζουμε τραγούδια
και μουσική.


Με μαθηματική ακρίβεια
βάζει το συναίσθημα ανάμεσα
στις νότες να συνυπάρχει
ένας απ' τους αγαπημένους.
If.
Απ' τον Michal Nyman.


Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ,
κυρίως τους φίλους μουσικούς,
που μου κάναν την τιμή
και παρευρέθηκαν σήμερα,
και τους μουσικούς επί σκηνής,
δεύτερη φορά μετά την Αθήνα
που είπαμε να φέρουμε
αυτή τη μουσική συνάντηση-παράσταση
κι εδώ στη Θεσσαλονίκη και για σας.
Ευχαριστούμε.
και τα ταξίδια δεν ξέρουμε που τελειώνουν.
αλλά μ' αρέσει να λέω ότι θα υπάρξουν κι άλλα.
Να 'στε καλά.


Να' στε καλά παιδιά
να 'στε καλά
μέσα μας είναι το φως,
μέσα μας,
μέσα μας.


Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες :
Γιάννης Αγγελάκας
Παύλος Παυλίδης
Γιάννης Νάστας
Nomik
Λίνα Πάβλοβα και
Jane Doe

Συντελεστές:
Τραγούδι : Θάνος Ανεστόπουλος
Ενορχήστρωση : Θάνος Ανεστόπουλος (με την συνδρομή της Ειρήνης Τηνιακού).
Πιάνο : Ειρήνη Τηνιακού
Τσέλο : Σοφία Ευκλείδου
Κοντραμπάσο : Αλέκος Βασιλάτος
Μουσικό πριόνι : Νίκος Γιούσεφ
Πιάνο, vibrandoneon, samplers : Γιώργος Κατσάνος
Υπεύθυνος ήχου : Πασχάλης Κολέντσης
Παραγωγή : Dole drums

Η φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης είναι από το EIMo PhotoArt και τον φίλο Ηλία Μωραΐτη.

Αναγνώστες