Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για ότι σου έχει λείψει
όμως ξέρεις οι άλλοι, αυτό το λένε θλίψη.
Χάιδεψε το πρόσωπό σου, δάκρυα στο 'χουνε κεντήσει
και μη σε φοβίζει αυτό, που λένε θλίψη.
Στα υπόγεια που έζησες, και όπου έχεις τριγυρίσει
καν' την βόλτα σου ξανά, κι ας έχει θλίψη.
Τώρα πια δεν θα χαθείς, την ψυχή σου έχεις νίψει
με αυτό που ονομάσαν, οι άλλοι θλίψη.
Τα παράθυρά μου είναι σε έναν πεζόδρομο στη Βαλτετσίου. Την τελευταία βδομάδα ξυπνάω και δεν είναι τα παιδιά της νύχτας απ' έξω, αλλά τα υπολείμματά τους. Υπάρχει ένας μεγάλος καθρέφτης με κάτι ροζ αυτοκόλλητα, κορίτσι έμενε πριν. Δεν τη γνώρισα ποτέ, η προηγούμενη νοικάρισσα, αυτή έβαλε και τον καθρέφτη. Και σηκώνεσαι, βγαίνεις από το πάπλωμα έστω και αν δεν έχει φύγει ακόμα το καλοκαίρι, κατευθύνεσαι ημίγυμνος στον καθρέφτη και κοιτάς. Περνώντας απ' το μυαλό σου οι μεγάλες πινακίδες με τα τεράστια χαμόγελα σε μια γαμημένη χώρα γεμάτη με ήλιο. Κάθε μέρα, κάθε εποχή, κάθε νύχτα, κάθε ώρα, που σου λένε χαμογέλα. Χαμογέλα, χαμογέλα, χαμογέλα. Χαμογέλα τόσος ήλιος περισσεύει, χαμογέλα, χαμογέλα, μόνο χαρά. Και σε θέλουνε σκλάβο να μην μπορείς να περνάς το κάθε συναίσθημα, την κάθε φοβία, την κάθε μελαγχολία. Απαγορεύεται η μελαγχολία, απαγορεύεται η θλίψη σ' αυτή τη χώρα με τόσο ήλιο. Κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις τα ροζ αυτοκόλλητα απ' το κορίτσι που είχε νοικιάσει πριν το διαμέρισμα. ...... .... ..... με χαμόγελα με τα δυο μαύρα μάτια σαν τελίτσες και τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο,. Τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο, τα χαμόγελα σχεδιασμένα με μαύρο μαρκαδόρο. Αλλά προχθές έβρεξε πολύ ή χθες ήταν δεν θυμάμαι, δεν έχει σημασία, μου έλειψε η βροχή. Όταν βρέχει δεν πονάω, όταν βρέχει σκέφτομαι, όταν βρέχει ζητάω, ζητάω πίσω τη δυνατότητα να πονάω.
Τώρα αν βρέχει δεν πονάς, ομορφιά σ' έχει τυλίξει
δεν σε νοιάζει αν τη λένε, οι άλλοι θλίψη.
Δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις, για όλα όσα σου έχουν λείψει
όμως ξέρεις οι άλλοι αυτό, το λένε θλίψη, θλίψη.
Βρέχει....
Θ.Α. .... 30-11-2012.
